Στις 30 Οκτωβρίου 1957, ο Δήμαρχος Πειραιά Δημήτριος Σαπουνάκης αποσκοπώντας στη δημιουργία «συστηματικής θεατρικής κινήσεως» στην πόλη, παραχωρεί το Δημοτικό Θέατρο στον σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη, με σκοπό να συστήσει θίασο και να πραγματοποιεί παραστάσεις «ανωτέρας καλλιτεχνικής αξίας». Η σύμβαση που υπογράφεται έχει διάρκεια ως τις 20 Μαΐου 1959.

     Ο θίασος που ιδρύεται ονομάζεται «Πειραϊκό Θέατρο» και έχει έδρα το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Το εταιρικό συμφωνητικό υπογράφουν ο Δημήτρης Ροντήρης και πολλοί ηθοποιοί, παλιοί και νέοι: η Ασπασία Παπαθανασίου, η Άννα Κυριακού, ο Ανδρέας Φιλιππίδης, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου, ο Τρύφων Καρατζάς, ο Αθηνόδωρος Προύσαλης, ο Σπύρος Καλογήρου κα. Ο σκηνοθέτης υπόσχεται να παρουσιάσει παραστάσεις εξαιρετικά υψηλού επιπέδου και ένα ευρύ ρεπερτόριο που θα περιλαμβάνει κλασικά έργα, αρχαίες τραγωδίες και έργα ελλήνων συγγραφέων.

    Στις 5 Δεκεμβρίου 1957 το «Πειραϊκό Θέατρο» δίνει την πρώτη του παράσταση στο κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο, με τη Δωδέκατη νύχτα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος, βασικός εμπνευστής του δύσκολου εγχειρήματος της δημιουργίας του θιάσου, στην ομιλία που εκφωνεί τη βραδιά της πρεμιέρας, εκφράζει την βεβαιότητα ότι το «Πειραϊκό Θέατρο» αποτελεί μια «ευρύτατη, μακράς πνοής και επιδιώξεων καλλιτεχνική προσπάθεια». Το κοινό του Πειραιά αισθάνεται ότι απέκτησε επιτέλους ένα μόνιμο θεατρικό σχήμα, αντάξιο της πόλης και του Δημοτικού του θεάτρου, ενώ την παράσταση σπεύδει να παρακολουθήσει και το θεατρόφιλο κοινό της Αθήνας.

     Μετά από δυόμισι περίπου μήνες και 112 παραστάσεις, στις 12 Φεβρουαρίου 1958 ο θίασος παρουσιάζει το έργο του Σίλερ Έρως και ραδιουργία (Λουίζα Μίλλερ). Σύμφωνα με την κριτική, η ποιότητα και η αρτιότητα της παράστασης αποδεικνύουν ότι υπό την καθοδήγηση του Δημήτρη Ροντήρη οι πρωτόβγαλτοι και άπειροι ηθοποιοί του θιάσου καταφέρνουν να ερμηνεύσουν ικανοποιητικότατα μερικούς από τους πιο δύσκολους και απαιτητικούς ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου.

     Το επόμενο έργο που παρουσιάζει ο θίασος, στις 13 Απριλίου, είναι Το Μελτεμάκι του γνωστού έλληνα θεατρικού συγγραφέα Παντελή Χορν. Με το έργο αυτό θα κλείσει η πρώτη χειμερινή θεατρική περίοδος, ενώ ο θίασος έχει ήδη ξεκινήσει τις δοκιμές για την πρώτη του αναμέτρηση με το αρχαίο δράμα. Οι Πέρσες του Αισχύλου παρουσιάζονται στις 3 Οκτωβρίου στο ειδικά διαμορφωμένο στην πλαγιά του λόφου της Καστέλας υπαίθριο θέατρο, κερδίζοντας τις εντυπώσεις του κοινού και της κριτικής. Οι θεατές πίσω από τους ηθοποιούς και το σκηνικό, βλέπουν τη «θαμπόφωτη» Σαλαμίνα, ενώ ο αγώνας των αρχαίων Ελλήνων κατά των Περσών ταυτίζεται για μια ακόμα φορά με τη σύγχρονη πραγματικότητα: τον αγώνα της Κύπρου για ανεξαρτησία. Το έργο μεταφέρεται λίγο αργότερα στο Δημοτικό Θέατρο.

     Ακολουθούν τρεις κωμωδίες: Οι γάμοι του Φίγκαρο του Μπωμαρσαί στις 5 Νοεμβρίου, Ο τοπικός παράγων του Παναγιώτη Καγιά στις 18 Δεκεμβρίου 1958 και η Τετραπέρατη γυναίκα (Λοκαντιέρα) του Κάρλο Γκολντόνι στις 28 Φεβρουαρίου 1959. Τα έργα, γνωστά στο κοινό από προηγούμενες παραστάσεις, γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία και το «Πειραϊκό Θέατρο» διεκδικεί την καταξίωση ως ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά σχήματα στη χώρα.

    Στα μέσα Μαΐου του 1959 ο θίασος αφήνει τον Πειραιά και ξεκινά το μεγάλο ταξίδι του στον κόσμο, ένα ταξίδι που θα κρατήσει 10 ολόκληρα χρόνια και θα μεταφέρει την αρχαία τραγωδία σε τρεις ηπείρους, σε 40 διαφορετικά κράτη.